podstawowym zadaniem depozytariusza jest prowadzenie rejestru i przechowywanie aktywów funduszu. Depozytariusz posiada również wiedzę na temat wszystkich transakcji, które realizowane są z udziałem FIO, SFIO, czy FIZ. Ma obowiązek działania w interesie uczestników funduszu .
Należy podkreślić, że depozytariusz nie jest odpowiedzialny za proces inwestycyjny czy sam proces zarządzania. Kontrola działań funduszu dotyczy przede wszystkim zgodności jego działań ze statutem i przepisami prawa oraz kontroli wyceny przygotowanej przez fundusz lub wyspecjalizowane firmy wyceniające

AR
klasycznie to pozycja długa ma małych i średnich spółkach, a krótka na dużych bo: spółki mniejsze szybciej się rozwijają, oferują większy wzrost EPS, zysków, potencjał większy, baza mniejsza. A duże spółki wiadomo możliwości wzrostowych mają znacznie mniej.

1. Polityka inwestycyjna
Pierwsza i zasadnicza różnica, jaką wprowadziły fundusze absolute return, polegała na elastycznej polityce inwestycyjnej. W przypadku tradycyjnych funduszy akcyjnych czy mieszanych zakłada ona zazwyczaj, że muszą one zawsze utrzymywać pewną część kapitału w akcjach, choćby nie wiem co! Fundusze absolute return mają w tym zakresie dowolność. Mogą bardzo elastycznie kształtować swoja politykę inwestycyjną. Inwestować w dowolne aktywa, w tym w zagraniczne również. Tego rodzaju fundusze mogą też korzystać z instrumentów pochodnych, jak kontrakty terminowe czy opcje. To wszystko ma sprawić, żeby ich wyniki inwestycyjne były bardziej stabilne. Zyski bardziej regularne, a straty w złych okresach rynkowych minimalizowane.

2. Punkt odniesienia dla wyników inwestycyjnych
W przypadku tradycyjnych funduszy inwestycyjnych benchmarkiem, czyli punktem odniesienia dla osiąganych wyników, są zazwyczaj wartości stóp zwrotu z wybranych indeksów. W przypadku funduszy inwestujących w akcje w Polsce jest to zazwyczaj stopa zwrotu indeksu WIG. To sprawia, że fundusze z natury rzeczy starają się swoim portfelem odwzorować strukturę indeksu, który jest punktem odniesienia dla indeksów. Bo względem jego wartości są rozliczani z osiągniętego wyniku. I tak dla przykładu, jeżeli WIG wzrósł o 30% w danym roku, a fundusz inwestycyjny w tym okresie osiągnął zysk w wysokości 26%, to jego wynik jest słaby. W drugą stronę, jeżeli WIG stracił 20%, a fundusz jedynie 15%, to zarządzający osiągnął sukces.
W przypadku funduszy absolute return to podejście zostało zamienione na z góry określony poziom oczekiwanej stopy zwrotu rocznie. Elastyczna polityka inwestycyjna pozwala na ustalenie z góry określonego celu inwestycyjnego. Zazwyczaj jest to wielokrotność wolnej od ryzyka stopy zwrotu. Przykładowo WIBOR razy 3 lub 4, w zależności od profilu ryzyka funduszu absolutnej stopy zwrotu. W praktyce przekłada się to na 5%, 7% czy 9% rocznie w zależności od rynku, na którym działa funduszy absolutnej stopy zwrotu.

Rodzaje strategi:

long/short
W skrócie polega ona na tym, że część portfela (zwykle połowa lub więcej) jest inwestowana w wybraną spółkę, indeks lub obligacje, w zależności od charakteru funduszu. Pozostała część portfela jest traktowana jako zabezpieczenie. Otwierana jest pozycja na spadki (short) na innej spółce, indeksie lub obligacjach, na których zarządzający nie widzi takiego potencjału do wzrostów.
Jeżeli rynek zachowuje się zgodnie z oczekiwaniami, to fundusz powinien zyskiwać na wartości wraz ze wzrostem rynku i mniej tracić jeżeli rynek zaczyna spadać. Zazwyczaj w praktyce kupowana jest siła, a sprzedawana słabość.

market neutral
Strategia market neutral jest co do zasady bardzo podobna do strategii long/short. Tutaj również zarządzającym przyświeca idea zakładająca, że kupuje się (long) to, co według ich oceny powinno szybko rosnąć. Zarządzający sprzedają (short) natomiast to, co powinno zachowywać się według nich słabiej. W zależności od rodzaju funduszu, tutaj również przedmiotem poszczególnych transakcji mogą być spółki, indeksy, sektory giełdowe czy obligacje. Główna różnica w stosunku do long/short polega na tym, że proporcje zaangażowania portfela na wzrost i spadek jest taka sama. Zarządzający za 50% portfela kupuje i za 50% sprzedaje, co sprawia, że teoretycznie jest to pozycja neutralna wobec rynku, z angielskiego market neutral. Na koniec transakcji liczy się różnica pomiędzy dwoma zajętymi pozycjami, a nie ich zachowanie na tle rynku.

multistrategy
W skrócie jest to dobór do portfela różnego rodzaju inwestycji według uznania i wiedzy zarządzającego. Jeżeli ma on rzeczywiście „rynkowego nosa”, to jest w stanie osiągnąć bardzo dobre wyniki. Tego rodzaju podejście kończy się jednak też często spektakularnymi porażkami. Dlatego to podejście do inwestowania również wyewoluowało.
Coraz częściej fundusze absolutnej stopy zwrotu stosują strategię multistrategy w usystematyzowany sposób. Jak to jest realizowane? Zarządzający dzielą posiadany portfel inwestycyjny na mniejsze i równolegle prowadzą kilka strategii inwestycyjnych. Jak to wygląda w przypadku inwestowania na rynku giełdowym?
Przykładowo zarządzający portfelem może podzielić posiadane aktywa pod zarządzaniem na cztery części i stosować równolegle strategię inwestowania we wzrost i w wartość. Część portfela może również ulokować w spółkach dywidendowych, a część inwestować podążając za trendem.
W ten sposób wykorzystywane są przez zarządzającego dobre okresy dla każdej z tych czterech strategii. Jak wiemy, rynek giełdowy co jakiś czas zmienia swój charakter. Czasem dobry okres mają spółki dywidendowe, a czasem wzrostowe. Odpowiednia selekcja najlepszych spółek z tych sektorów sprawia, że część portfela będzie zawsze przynosiła ponadprzeciętne zyski i w ten sposób poprawiała wyniki całego funduszu oraz ograniczała jego ryzyko.
https://strefainwestorow.pl/artykuly/fundusze-inwestycyjne/20180104/strategie-absolute-return

Fundusz inwestycyjny zamknięty (FIZ)
Swoje aktywa fundusze inwestują głównie w (Art. 145 Ustawy):

1. papiery wartościowe;
2. wierzytelności, z wyjątkiem wierzytelności wobec osób trzecich;
3. udziały w spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością;
4. waluty;
5. instrumenty pochodne, w tym niewystandaryzowane instrumenty pochodne;
6. prawa majątkowe, których cena zależy bezpośrednio lub pośrednio od oznaczonych co do gatunku rzeczy, określonych rodzajów energii, mierników i limitów wielkości produkcji lub emisji zanieczyszczeń, dopuszczone do obrotu na giełdach towarowych;
7. instrumenty rynku pieniężnego – pod warunkiem, że są zbywalne.

Fundusze inwestycyjne otwarte (FIO)
Swoje aktywa mogą lokować wyłącznie w (Art. 93 Ustawy):

1. papiery wartościowe emitowane, poręczone lub gwarantowane przez Skarb Państwa lub Narodowy Bank Polski;
2. papiery wartościowe i instrumenty rynku pieniężnego będące przedmiotem oferty publicznej, jeżeli warunki emisji lub pierwszej oferty publicznej zakładają złożenie wniosku o dopuszczenie do obrotu;
3. depozyty w bankach krajowych lub instytucjach kredytowych,o terminie zapadalności nie dłuższym niż rok;
4. instrumenty rynku pieniężnego inne niż określone w pkt 1) i 2), jeżeli instrumenty te lub ich emitent podlegają regulacjom mającym na celu ochronę inwestorów i oszczędności ;
5. papiery wartościowe i instrumenty rynku pieniężnego, inne niż określone w pkt 1), 2) i 4), z tym że łączna wartość tych lokat nie może przewyższyć 10 % wartości aktywów funduszu

   Specjalistyczny Fundusz Inwestycyjny Otwarty. Jest to dość specyficzna forma funduszu inwestycyjnego otwartego. Statut takiego funduszu może nie tylko ograniczać grono potencjalnych nabywców np. mogą być to tylko osoby prawne, ale także może regulować terminy i warunki, w jakich odbywa się wykup wyemitowanych jednostek.